شوذب
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | شَوذَب مولی شاکر |
| خویشاوندان | عابس بن ابی‌شبیب شاکری |
| محل زندگی | کوفه |
| وفات | ۱۰ محرم ۶۱ق |
| علت وفات | توسط سپاه یزید بن معاویه |
| مدفن | کربلا |
| مشخصات دینی | |
| از یاران | امام حسین(ع) |
| فعالیت‌ها | نامه‌رسان مسلم به امام حسین(ع) • راوی |
شَوذَب مولی شاکر از شهدای کربلا و نامه‌رسان مسلم بن عقیل به امام حسین(ع) بود. وی از مکه با کاروان امام حسین(ع) به کربلا آمد. روز عاشورا پس از حنظلة بن اسعد شبامی به شهادت رسید. نام وی در زیارت‌های رجبیه امام حسین(ع) و زیارت الشهدا که در آنها به شهیدان کربلا سلام داده شده، آمده است.
هم‌پیمان قبیله شاکر
در منابع تاریخی و رجالی از شوذب با عبارت مولی شاکر یاد شده است. به گفته محدث نوری، شاکر طایفه‌ای در یمن و از قبیله هَمْدان بوده که نسبشان به شاکر بن ربیعة بن مالک می‌رسید، شوذب مولی (نَزیل یا هم‌پیمان) قبیله عابس بوده است نه اینکه غلام عابس باشد. با این حال محمدمهدی شمس‌الدین در انصار الحسین او را غلام شاکر بن عبدالله همدانی شاکری و ملا حسین واعظ کاشفی او را غلام عابس بن ابی‌شبیب شاکری دانسته‌اند. همچنین محمد بن جریر طبری گفتگویی از وی با عابس در روز عاشورا نقل کرده که میتواند شاهدی بر این باشد که وی غلامِ عابس بوده است. عابس به او گفت «اگر کسی از تو عزیزتر داشتم، او را پیش از خود به میدان می‌فرستادم».
به گفته محمد بن طاهر سماوی وی از بزرگان شیعه و از حافظان حدیث بوده و از امام علی(ع) حدیث نقل می‌کرده است.
شهادت در واقعه کربلا
شوذب همراه عابس بن ابی شبیب شاکری، نامه مسلم بن عقیل را از کوفه به مکه آورد و به امام حسین(ع) رساند و از مکه همراه امام به کربلا آمد. او در روز عاشورا پس از حنظلة بن اسعد شبامی به شهادت رسید. در منابع گفتگویی از وی با عابس نقل شده که به رفتنش به میدان قبل از عابس و دفاعش از امام حسین(ع) اشاره دارد.
در زیارت رجبیه امام حسین(ع) که در آن از شهیدان کربلا نام برده شده، با عبارت «السَّلَامُ عَلَی سُوَیدٍ مَوْلَی شَاکر» به او سلام داده شده است. همچنین در زیارت الشهدا که در آن به شهیدان کربلا سلام داده شده، با نام شوذب مولی شاکر از او یاد شده است.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به: طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۴۳؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۰۵؛ طوسی، رجال الطوسی، ۱۳۷۳ش، ص۱۰۱.
- ↑ نوری، لؤلؤ و مرجان، ۱۳۸۸ش، ص۲۲۲.
- ↑ شمس‌الدین، انصار الحسین، ۱۴۰۷ق، ص۷۹.
- ↑ کاشفی، روضة الشهداء، کتابفروشی اسلامی، ص۳۰۶.
- ↑ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ص۴۴۳-۴۴۴.
- ↑ سماوی، ابصارالعین، ۱۳۸۴ش، ص۱۱۷.
- ↑ سماوی، ابصارالعین، ۱۳۸۴ش، ص۱۱۷.
- ↑ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۰۵؛ ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ش، ج۴، ص۷۳.
- ↑ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ص۴۴۳-۴۴۴.
- ↑ ابن طاووس، اقبال الاعمال، ۱۳۷۶ش، ج۳، ص۳۴۶.
- ↑ ابن طاووس، الاقبال الاعمال، ۱۳۷۶ش، ج۳، ص۷۹.
- ↑ نزیل: فردی از قبیله خود به دلایل مختلف به قبیله دیگر مهاجرت می‌کرد و بر اساس رسم آنها عمل می‌کرد و در حکم افراد آن قبیله بود.
هم‌پیمان: شخصی به جهت حفظ و تقویت خود نزد قبیله نیرومندی می‌رفت و با آنها هم قسم می‌شد و آنها او از او دفاع می‌کردند.
منابع
- ابن اثیر، علی بن ابی‌کرم، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
- ابن طاووس، سید علی بن موسی، إقبالالأعمال، تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۶ش.
- سماوی، محمد بن طاهر، ابصارالعین فی انصارالحسین، تحقیق محمدجعفر طبسی، قم، زمزم هدایت، ۱۳۸۴ش.
- شمس‌الدین، محمدمهدی، انصارالحسین، مؤسسه‌البعثه، ۱۴۰۷ق.
- شیخ مفید، محمد بن محمد، الإرشاد فی معرفة حجج‌الله علی العباد، قم، کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
- طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
- طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، ۱۳۷۳ش.
- نوری، میرزاحسین، لؤلؤ و مرجان در شرط اول پله و دوم روضه‌خوانان، تهران، آفاق، ۱۳۸۸ش.